PTSS-Hulphond door GGZ instelling geweigerd
Door de laatste wetswijziging mogen Hulphonden nergens meer geweigerd worden. Zo ook ik, Ziggy, de Psychiatrische hulphond van Kirsten niet. Ik mag overal met haar mee naartoe. Behalve toen ze vorige week werd opgenomen op een gesloten afdeling van een GGZ instelling. Toen bleef de deur tot op de dag van vandaag voor mij gesloten. Eerder mocht ik bij andere instellingen wel mee. Wie kan ons dat uitleggen? En wie laat mij mijn baasje helpen???
br />
Mijn baasje leeft al 14 jaar met een eetstoornis, (voornamelijk anorexia) ook PTSS en een persoonlijkheidsstoornis vullen het rijtje. Helaas lukt het haar steeds maar niet om voeten in de aarde te krijgen en echt een levensdoel voor langere tijd te formuleren ook vandaag de dag niet.
Inmiddels ben ik al een paar jaartjes de trotse Hulphond van Kirsten, ze is 27 jaar. Ik ben een GoldenDoodle PTSS/Psychiatrische hulphond en ben hypoallergenisch (ik verhaar niet, ideaal voor mensen met een allergie) Ik help haar bij het reguleren van spanning en het reduceren daarvan en het verminderen van nachtmerries maar ook geef ik met mijn eetmomenten het leeftempo van ons beiden aan, waardoor het met mijn baasje beter gaat, we zijn een team en altijd samen.
Op dit moment verblijft Kirsten/mijn baasje in een psychiatrische instelling op een gesloten afdeling van de GGZ en is ze aan het 'vechten' tegen haar negatieve gedachten met alle levenslust die ze nog in haar heeft. Maar na een week waarin ze twee overdosissen heeft overleefd is haar doorzettingsvermogen al best zwaar op de proef gesteld. Als kers op de taart blijkt nu ook dat ik, haar Hulphond Ziggy, haar steun en toeverlaat, daar geen stap over de drempel mag zetten, terwijl ze mij, juist nu, zo hard nodig heeft.
Maar omdat ze in de kliniek geen hulphonden gewend zijn, mag ik niet komen..... dat is toch niet eerlijk!!! Eens zal de eerste keer moeten zijn!!!
Ze komen steeds met andere smoezen maar denken niet met ons mee. Ze heeft mij niet zomaar!
Helaas moet mijn baasje nu extra medicatie gebruiken die ze waarschijnlijk niet zou hoeven te gebruiken als ze eerst met mij zou kroelen en samen zou zijn, zodat ik haar gerust kan stellen en haar minder eenzaam kan laten voelen. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik een groot deel van Kirsten haar levensmotivatie ben. Daarom moet ik juist nu dicht bij haar zijn! Ze moet de moed niet verliezen die ze eigenlijk al is verloren...
Wij vertrouwen het verplegend personeel maar dit is MIJN TAAK ALS HULPHOND.
LAAT MIJ MIJN WERK DAN OOK DOEN ALSTUBLIEFT.
Ik kan voor mijn baasje zorgen zoals niemand dat kan. En mijn baasje kan op dit moment ook weer de zorg dragen voor mij.... anders zou ze dat wel aangeven.
De nieuwe wetgeving geeft aan dat mensen met een hulphond nu overal SAMEN mogen komen. Een hulphond mag niet meer geweigerd worden.....
Ik wil u vragen laat mij als Hulphond samen met mijn baasje, Kirsten, herstellen in een voor haar veilige omgeving, met de hulpverlening die daarbij nodig is. Maar sluit alstublieft niet het belangrijkste en veiligste punt uit haar leven van dit moment buiten. En zeker niet zonder rede. Ze heeft recht op de aanwezigheid van haar hulphond. Dat moet gerespecteerd worden, vind ik.
De oplossing vanuit de afdeling zal waarschijnlijk worden dat ze met ontslag zal moeten zodat ze bij mij kan zijn in ons eigen appartement, waarna de hulpverlening (in de instelling) van een probleem verlost is.
Maar dat ze dan met ambulante/zeer weinig zorg terug thuis zit met grote kans op recidive daar lijk alleen ik mee te zitten......
Wie helpt ons......?
En wie laat mij mijn baasje helpen?
De Hulphond van Kirsten